Park Krajobrazowy "Podlaski Przełom Bugu"
Nazwa rezerwatu pochodzi od Uroczyska "Zabuże" położonego nad rzeką Bug między miejscowościami Mierzwice-Zabuże-Hołowczyce. Miejscowość Zabuże odległa jest od granicy rezerwatu o około 4 km, zaś w najbliższej odległości o około 1.5 km znajduje się znana miejscowość wypoczynkowa Mierzwice. Przestrzenny kształt rezerwatu przypomina dwa nieregularne prostokąty u łożone w kierunku południowo-wschodnim, połączone trójkątnym łącznikiem. Głównym przedmiotem ochrony na terenie rezerwatu "Zabuże" są dobrze zachowane drzewostany dębowo-sosnowe z interesującym runem i ciekawą awifauną, ponadto formy ukształtowania terenu, będące efektem zlodowacenia środkowopolskiego. Drzewostany rezerwatu choć mało zróżnicowane gatunkowo stanowią wspaniałą pozostałość pierwotnego lasu naturalnego, będącego przykładem optymalnego wykorzystania przez przyrodę potencjalnych możliwości siedliska. Gleby rezerwatu wykazują stosunkowo małe zróżnicowanie należą wyłącznie do typu gleb brunatnych. Największe powierzchnie stanowią gleby brunatne właściwe-podtyp gleb najmniej przekształconych gospodarkę człowieka. Fakt ten świadczy o dużej naturalności występujących siedlisk i zbiorowisk roślinnych i jest skorelowany z aktualnym składem gatunkowym drzewostanu. Gatunkiem panującym w drzewostanie rezerwatu jest dąb szypułkowy Quercus robur w wieku około 140 lat. Wysokie drzewa o gładkiej strzale tworzą swymi koronami gęsty strop, ograniczający dostęp światła do "dna lasu". Jest to powodem dość ubogiego runa, które pojawia się tylko we fragmentach bardziej nasłonecznionych. Warstwę krzewów słabiej wykształconą niż zazwyczajny reprezentują w tym zespole: leszczyna pospolita Corylus avellana, grab pospolity Carpinus betulus oraz dąb szypułkowy. Ze względu na ograniczony dostęp światła drzewostan nie wytworzył drugiego piętra, zaś próby zainicjowania odnowień naturalnych i sztucznego wprowadzenia m.in. klonu zakończyły się niepowodzeniem gdyż nastąpiło zgryzanie przez zwierzynę. Bardzo interesujący obraz przedstawia roślinność runa , wśród której dominują gatunki grądowe oraz świetlistych dąbrów i borów mieszanych. Z roślin chronionych i rzadkich występują tu: lilia złotogłów Lilium martagon, buławnik czerwony Cephalanthera rubra, listera jajowata Listera ovata, gnieźnik leśny Neottia nidus-avis oraz wawrzynek wilczełyko Daphne mezereum. Ponadto występują: pierwiosnka lekarska Primula officinalis, czerniec gronkowy Actaea spicata, fiołek przedziwny Viola mirabilis, fiołek drobny Viola pumila, pomocnik baldaszkowy Chimaphila umbellata i wiele innych ciekawych gatunków. Bogatą awifaunę reprezentują 32 gatunki gniazdujące na terenie rezerwatu, wśród kórych dominują: zięba Fringilla coeleges, świstunka Phylloscopus sibilstrix, sikora modra Parus coeruleus i bogatka Parus major. Ponadto często spotyka się tu gatunki zalatujące takie jak myszołów Buteo buteo, kobuz Falco subboteo, dzięcioł czarny Dryocopus martius, kruk Corvus corex oraz dzierzba czrnoczelna Lanius minor i muchołówka mała Ficedula minor. Spośród dużych ssaków można tu spotkać gatunki typowe dla dużych kompleksów leśnych jak: jeleń szlachetny Cervus elaphus, sarna Capreolus capreolus, dzik Sus scrafa, łoś Alces alces, borsuk Meles meles. Konfiguracja terenu w rezerwacie jest bardzo urozmaicona. Znaczne wywyższenie oraz głębokie wąwozy, gdzie różnica poziomów sięga 35 m są konsekwencji położenia rezerwatu na utworach polodowcowych-glinach zwałowych i żwirach, poddanych w okresie ustępowania lodowca procesom denudacji erozji wodnej. Efektem tych procesów są również liczne , obnażone głazy narzutowe, pokryte porostami, będące typowym elementem krajobrazu morenowego.